Tekst van de hoop/Blogpost (poëzie) 25 maart 2023
Blog/Gedicht, getiteld ‘Tekst van de hoop’.
25 maart 2023
Ik begon de dag via alle andere dagen.
Mijmerend over een toekomst, maar die toekomst begint vandaag.
In alle kleine onbezonnen beslissingen steekt een deeltje Dries.
Een vlak gemaakt persoontje.
In andere ogen ben ik mooier.
Het is niet vanzelfsprekend mezelf te zijn door mezelf te zijn, als je begrijpt wat ik daarmee bedoel.
Waar de tekst ook begint, hij begint hier.
Ik begon erover na te denken hoe het zou zijn als mijzelf niet had opgescheept met de ziekte.
Ik word nog mezelf. Help!
Zonder jou is alles hetzelfde, en dat doet pas echt pijn.
Via schrijven lukt het niet meer echt.
Het doet pijn waar het pijn doet, en dat is dat.
Liefst van al zou ik me begeven tussen de onbezonnenheid en manie.
Soms, als je stil bent, kan je het horen bewegen.
De staat van bestaan geeft geen ene moer om je gehuil.
Ik wil energie, denk ik.
Ik voel mezelf stilstaan.
Ik hoor het einde al.
Bloggen is doodgaan.
Autobiografisch bestaan.
Lelijk mee bewegen met de rest.
Je bent zo mooi.
Dat ik er misselijk van word; ik word er altijd maar misselijk van.
Dingen die ik haat, letters die ik schrijf.
Het is een geweldig bestaan, als je doordrongen bent van onschuld.
Het ontlopen van dit conflict, was er één te veel.
Ik snap niet wat jij soms snapt.
Daar heb je mij: het begin van de tekst.
Aan de horizon van tekstcollages tekent zich de moeder van alle poëzie af.
Aan de uiteindes van pop bestaat punk maar niet vice versa.
Ik wil weer mee-bestaan, hoor je dat?
Het is kwestie van een rol te willen spelen in iemand anders zijn leven.
Laten we eindigen met het begin.
Via al het andere, houdt de status quo pas stand.
Ik wil deze tekst nooit meer vergeten.
Zie het als een teken van hoop.
Je mag me nooit uit het oog verliezen.
Gelukkig is dat niet moeilijk.