12 jaar ‘Runaway’
Dinsdag 25 oktober 2022, markeert de 12e verjaardag van 'Runaway', een 34 minuten durende muziekvideo bij het album 'My Beautiful Dark Twisted Fantasy' van Kanye West.
https://www.youtube.com/watch?v=Jg5wkZ-dJXA
Niet alleen is dat een waanzinnig goed album en een waar snoepje voor iedere moderne muziekcriticus, ook is ze dus voorzien van een visueel krachtige video, dat het album in zijn totaliteit (van storytelling tot emotionele beleving) beter maakt. De beelden die Ye's albums oproepen, worden sterk gebracht en dat zien we de laatste jaren het duidelijkst in zijn listening parties die hij gebruikt om een album uit te rollen, of uit te testen. De één is hier al meer fan van dan de ander - het wordt nogal snel bestempeld als een extra egotrip van Ye, die gewoon media attentie wilt. Als bewonderaar van zijn muziek kan ik alleen maar hopen op meer listening parties. Om mee het proces te kunnen volgen, of als creatieve expressie van een totaalconcept (visueel, enscenering, nieuwe muziek, ...) vind ik het zelf telkens gewoonweg inspirerend en genieten. De meerwaarde van de listening parties terzijde, leek het me een gepast moment (12 jaar geleden nu al) om mijn liefde uit te drukken voor dit album van Ye uit 2010. Het mag worden gezegd: het is simpelweg mijn favoriete album uit alle muziek die ik ken. Ik kan verder ook gewoon geen ander album van iemand vinden die me in zijn totaliteit meer aanspreekt. Bon, de superlatieven zouden nog lang kunnen doorgaan. Daarvoor zijn we niet hier. De video is alleszins een interessante take op een muziekalbum, dat op zichzelf al redelijk onorthodox is.
Ik geniet ervan te mogen meekijken naar deze (letterlijk) "fantasie"rijke beelden.
Het stuk van het nummer 'runaway', met de balletdansers, vind ik een metafoor voor de werkwijze van Ye, en dit album in het algemeen. 'Zag je ooit een ballet op hip hop?', zei hij zelf ooit eens. Hij had een punt, en ik vind het zelfs nog verder gaan dan dat. Niet alleen zien en horen we een clash van genres. Ook worden deze genres perfect begrepen en ingezet in een audiovisueel verhaal. De ballet dansers komen meestal niet verder dan wat houdingen en bewegingen die voor mij eerder ballet symboliseren dan uitvoeren. De klassieke piano van Runaway opent dan weer een portaal naar het nummer, dat een echte hip hop anthem is geworden, een stadion nummer dat je kan meebrullen. 'Let's have a toast for the douchebags'. Ik bewonder deze culminatie van stijlen en methodes, omdat ze werkt, omdat ze ultiem creatief is, en omdat ze grensverleggend is. Daarom leek het me een goed idee dit werk nog eens de wereld in te sturen.